Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

αδυναμία.

Aυτό είναι για τις συναναστροφές μου που κάνω τις τελευταίες μέρες.
Γιατί τελικά ο Βardem δεν ήταν αδυναμία μόνο για μένα αλλά και...
για μια άλλη αδυναμία μου.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Στη πλειοψηφία αρέσει στο περισσότερο κόσμο το καλοκαίρι,ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω όμως γιατί,εμένα προσωπικά με απωθεί τόσο πολύ.Θα το χαρακτήριζα βαρετό,ασφυκτικό και ατελείωτο.Όποιος το διαβάσει θα πεί "Μα καλά τι λέει αυτή η τρελή".Και όμως από τη στιγμή που μπαίνει ο Ιούνιος(ας μη σχολιάσω το γεγονός του οτι δεν αποφασίζει αν θα έχει ζέστη ή κρύο)ανυπομονώ για τη στιγμή που θα έρθει ο Σεπτέμβριος και επιτέλους θα μπορώ να βάζω όσα ρούχα θέλω χωρίς να ζεσταίνομαι,να χουχουλιάζω κάτω από το πάπλωμα με μια ζεστή σοκολάτα και να έχω ανοιχτό το παράθυρο να μυρίζω τη βροχή.Το καλοκαίρι μου όμως πέρα από το οτι δεν μου αρέσει έγινε και χειρότερο με αμέτρητες ώρες μαθημάτων και αρκετό διάβασμα σε σχέση με πρίν.Και φτάνεις στο σημείο να βαστάς το κεφάλι σου για να μη το χτυπήσεις στο τοίχο βλέποντας όλους τους άλλους να κάνουν διακοπές και μπάνια με τη παρέα τους ενώ εσύ πρέπει να είσαι μέσα και να διαβάζεις διαμορφώνοντας ένα πρόγραμμα που ποτέ δε θα ακολουθήσεις.Γιατί πρέπει όλα να πάνε αντίθετα από αυτά που είχες σχεδιάσει και είχες ονειρευτεί στη ζωή σου;;;Άλλα περιμένεις και άλλα σου έρχονται!Τους έβλεπες όλους να τελειώνουν και λές εγώ δε θα φτάσω ποτέ στη θέση τους...και τελικά φτάνεις δια μαγείας και όσα σκεφτόσουν και σχεδίαζες τόσο καιρό είτε με τη παρέα σου είτε με το "κάρμα" σου είναι στην επόμενη στροφή και σε περιμένουν μόνο που χωρίς να το έχεις επιλέξεις εσύ συμβαίνουν τόσες ανατροπές.Το κακό είναι πως ήταν στο χέρι σου να μην συμβούν αυτές οι ανατροπές και μπορούσες εσύ ο ίδιος να καθορίσεις τη ζωή σου και το μέλλον σου όπως ακριβώς το θές και εκεί είναι που θυμώνεις με τον εαυτό σου γιατί μόνο εσύ φταίς και είσαι υπεύθυνος.Τώρα και εγώ πια θα λέω "Μόνο εγώ είμαι υπέυθυνη των πράξεων μου και Άντε Γειά!"
Πολύ μπερδεμένο το mood K telikaaa.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το πάθος μας,

"Το έχω ξαναπεί.Το πιο όμορφο μακιγιάζ μιας γυναίκας είναι το πάθος της."
Yves Saint Laurent,1978
Γι'αυτό ας προσθέσουμε πάθος στην κάθε μας μέρα, ας κάνουμε μοναδικό το κάθε μας λεπτό.
Γιατί το πηγαίο και αυθόρμητο πάθος λάμπει περισσότερο από οποιαδήποτε σκιά, αϊλάινερ, λιπ γκλος....

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

απόγνΩση

Δε με βοηθάει το mood αυτής της εποχής όπως λέει και η άλλη ψυχή αυτού του blog.To καλοκαίρι μου ρίχνει ακόμα πιο πολύ το ηθικό και δεν έχω όρεξη για τίποτα πόσο μάλλον όταν λείπει κάτι.Πρέπει να συμβαδίζω με τις συνήθειες και τις επιλογές των άλλων;
-Όχι!Χθές η τέλεια συζήτηση...
-Θα πάς να μου φέρεις σε ένα χρόνο από το Λονδίνο αυτή τη πετσέτα[τι έρωτας]
-Τι του χρόνου;;Σε δύο μήνες.
Η τέλεια ψευδαίσθηση να νομίζεις οτι έχεις τελείωσει το σχολείο μαζί με όλους τους άλλους και να κάνεις όνειρα για το trip που κανονίζεις ενάμιση χρόνο πρίν με τις φίλες σου και τον έρωτα για Λονδίνο-Παρίσι με το eurostar.Μακάρι να ήταν όντως έτσι αλλά ακόμα έχουμε μέλλον και εγώ δε μπορώ να περιμένω!!!
Το κακομαθημένο.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα

προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη

στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται

ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου

ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Οι βροχές μας

Οι βροχές που έρχονται και παρέρχονται στη ζωή μας κάτι μας θυμίζουν, κάτι μας προκαλούν, μας μπλέκουν κάθε φορά διάφορα μπλεξίματα ή μας κάνουν να δημιουργούμε διάφορες εικόνες στο μυαλό μας. Πόσες φορές όταν ακούμε τον ήχο της βροχής δεν σκεφτόμαστε αγκαλιές και φιλιά από κάποιον John-John ενώ η βροχή πέφτει ακατάπαυστα? Και μετά όταν προσγείωνεσαι, ανακαλύπτεις πως ενώ πήγες στη θάλασσα για κολύμπι φεύγεις βρεγμένος από τη βροχή σκεπτόμενος ότι τα καλύτερα έρχονται...