Τα πάθη της βροχής-Εσυ-

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή και άλλην ανάγνωση
μου μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα,γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν 
και μουρμουρίζουν ένα εσύ,εσύ,εσύ.
Κάθε σταγόνα και ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ,εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σα μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μία απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ,εσύ,εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να ναι αμελητέα
και μόνο εσύ,εσύ,εσύ.

Κική Δημουλά

Σ'αγαπώ,μου λείπεις ακόμα..

 

Kαληνύχτες.

Λόγια που έχουν ειπωθεί πόσες φορές...

ατελείωτες,αμέτρητες.

Φοβάσαι,δεν περνάς στις πράξεις.

Τρέμεις για τις συνέπειες που θα έχουν,θα χάσεις και θα απογοητευτείς

ή θα κερδίσεις και και θα επωφεληθείς από αυτές.

Δοκίμασε με και εγώ υποφέρω μαζί σου.

Πονάω το ξέρεις;Έμαθα να το κρύβω καλά.

Δεν αντέχω όμως αυτή τη στασιμότητα,δεν αντέχω τις υποσχέσεις,

αυτές που μένουν απραγματοποίητες μήνες,χρόνια.

Είμαι εδώ για σένα.Εσύ;

Είσαι;Ή μήπως θές να είσαι;

Μη μ'αφήνεις,μη χαθείς. 

Θα χαθώ και εγώ και φοβάμαι.Δε ξέρω να προχωράω χωρίς εσένα.

Το κοριτσάκι σου.

http://www.youtube.com/watch?v=2y__ZFnybbU 

 

ασφυκτιώ.

 

Υπομονή...ΔΕΝ!

παράκληση στον καιρό να περάσει.

 μ'ακούς;κάνε κάτι!Δεν αντέχω.

Μου λείπεις 

γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια..

                              Γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια...

Thanks honey!

 

Το πρώτο μας βραβείο;;;

Ευχαριστούμε το γλυκό μας Ηλιανάκι με το blogaki της Ονειροπολώ[?] που μας πρόσφερε το πρώτο μας βραβείο.Μα τι τιμή θέε μου!

Πρέπει και εμείς τώρα με την σειρά μας να πούμε κάποια πράγματα για εμάς που θα πρέπει να γνωρίσετε και να δώσουμε το ίδιο βραβείο σε κάποια άλλα blogs.

1. Αυτοί που δεν μας γνωρίζουν προσωπικά δεν γνωρίζουν οτι αυτό το blog το κατέχουν δύο άτομα!(Κατερίνα,Μυρτώ.Χαρήκαμε!)
2. Κανονικά αυτή την διαδικασία θα έπρεπε να την κάνουμε και οι δύο μαζί αλλά λόγω των μαθημάτων κάπως δύσκολο μου ακούγεται.Βλέπετε είμαστε 3η λυκείου!Ξεκινήσαμε και εμείς την τελική μας διαδρομή!Οπότε γράφω μόνη μου(Μυρτώ) και θα αφήσω την φίλη μου να συμπληρώσει όταν θα βρεί το χρόνο της.
3. Όνειρο μου;;;Να μπώ στη Πάντειο!Μπορώ;;;Σε παρακαλώ άσε με να το πραγματοποιήσω!Δεν ζητάω και πολλά.
4. Θέλω να πάω και να γυρίσω όλη την Λατινική Αμερική και ας κανονίζω ταξίδι για αλλού αυτό δε με πειράζει!
5. Είμαι σαν τις γάτες.Δώσε μου ζεστασιά,χάδια και μια μεγάλη αγκαλιά και δεν θα μου λείπει τίποτα από την ζωή μου.
6. Είμαι γκρινιάρα και κακομαθημένη.Μοναχοπαίδι βλέπεις τι να κάνουμε...οι περισσότεροι έτσι είναι αν και δεν πρέπει να κοιτάμε την πλειονότητα αλλά την μειονότητα.
7. Και τέλος...να βάλω όλες τις ωραίες μου αναμνήσεις και όσους δεν θέλω ποτέ να χάσω μέσα στη βαλίτσα μου και να φύγω από το νησί μου.Συγνώμη αλλά πνίγομαι!ΗΕLP

Νομίζω πως τώρα πρέπει να δώσω αυτό το πρώτο βραβειάκι και σε άλλα blogs.Ας ξεκινήσουμε λοιπόν:

• paranoia 
• RandomLifeLikeJourney 
• RESTLESS 
• κουρασμένος αλλά... 
• Ταξιδιάρα ψυχή* 
• Oι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν, 
• Σκέψεις ενός Καθρέφτη 
• Η ονειρούπολη της Κ* 

Καλή σας μέρα γλυκάκια!

Είναι στιγμές που αγαπώ την Barbie.

 

Αφιερωμένο στη φίλη μου Ηλιάνα που πάντα με καταλαβαίνει και ξέρω πως χαίρεται  με αυτή την ανάρτηση όσο και εγώ!

Έρωτας σαν βροχή.

Πως θα άντεχε να το αποχωριστεί για πάντα;Δεν είχε όμως άλλη επιλογή.Ο Παύλος θα έμενε στην Κέρκυρα κι εκείνη δεν την χωρούσε ο τόπος.Είχε θάψει τον εαυτό της τόσα χρόνια για κάτι που δεν άξιζε αλλά τώρα δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο.Έπρεπε εκείνη πάλι να φύγει.Τελικά το γράμμα που του είχε γράψει τότε ήταν πολύ επίκαιρο... 

Μόνο σαν βροχή είχε γνωρίσει τον έρωτα..."Έρωτας σαν βροχή...Όχι σαν καταιγίδα...σαν βροχή...Να φεύγει και να έρχεται...Να δυναμώνει και να χαμηλώνει...Να δροσίζει και να πνίγει...Ν'απορροφάται από τη γή,να χάνεται..."Δεν ήταν ακόμη έτοιμη να μπεί στο σπίτι.Έκανε το γύρο για να βρεθεί στην παραλία της.Έβγαλε τα παπούτσια της και βύθισε τα πόδια της στην γνώριμη υφή της άμμου που ανακατεμένη με βότσαλα της έδωσε την αίσθηση της επιστροφής.Πλησίασε την βάρκα της και την χάιδεψε.Υποσχέθηκε στον εαυτό της να είναι πιστή την άλλη μέρα στο ραντεβού της με το πέτρινο λιοντάρι.Και η γοργόνα..θα είχε τόσα να της πεί.Λαχτάρησε να δεί το σπίτι της,στην πολυθρόνα της ήταν καθισμένος ο Παύλος,την κοίταξε ήρεμος σαν να την περίμενε.

-Παύλο,μόνο μπόρεσε να πεί.
Εκείνος σηκώθηκε και την πλησίασε "Καλώς όρισες,σε περίμενα"ψιθύρισε.
-Τι δουλειά έχεις εδώ;
-"Σου είπα...σε περίμενα.Μήνες σε περιμένω...χρόνια...Και θα περίμενα και αιώνες αν χρειαζόταν..'Ίσως πέτρωνα κι εγώ σαν το λιοντάρι σου αλλά ακόμη θα σε περίμενα..."
Μου λείπεις.

nostalgia.

     

 

Καλή σας μέρα!Πάντα με χαμόγελα:)

είμαι η προσωποποίηση της γκρίνιας.

Είναι κάτι αυθόρμητο έχω να πώ...Κακομαθημένο;;;πάρα πολύ!Ίσως αυτό να φταίει και να με κάνει να είμαι

συνεχώς αρνητική.Είναι άσχημο άλλα να θές και άλλα να σου προκύπτουν ίσως από εκεί τελικά να πηγάζει όλη αυτή η άρνηση και η γκρίνια που με διακατέχει το τελευταίο χρόνο.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να ενοχλείται με τη συμπεριφορά μου και να λέω "θέλω να είμαι όπως παλιά,άσε με"

-Συγνώμη αλλά δεν είναι εύκολο.

Αλλάξανε τα πράγματα μικράκι!Άλλες υποχρεώσεις,άλλες παρέες,άλλες συνήθειες και κυρίως άλλες συγκυρίες.Μια συζήτηση που έκανα πρίν λίγες μέρες με έναν άνθρωπο που εκτιμώ πολύ με έκανε να καταλάβω την λάθος μου πλευρά και να προσπαθήσω να αναθεωρήσω.

Δεν γίνεται να αλλάξεις τον εαυτό σου αλλά κάποια ελαττώματα μπορείς να τα αποβάλλεις.

 

Ακόμη εβάστουνε ή βροντή ... ... ...

Κι ή θάλασσα, πού σκίρτησε σαν το χοχλό πού βράζει,

Ησύχασε και έγινε όλο ησυχία και πάστρα,

Σαν περιβόλι ευώδησε κι εδέχτηκε όλα τα’ αστρα·

Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση

Κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν’ αφήση.

Δεν ειν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας

Ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας,

Όμως κοντά στην κορασιά, πού μ’ έσφιξε κι εχάρη,

Εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι·

Και ξετυλίξει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει,

Κι ομπρός μου ιδού πού βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.

Ετρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της,

Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.

Γιατί η λογοτεχνία αλλάζει ακόμα το χρώμα των ημερών μας....

Τις κάνει πιο λιλά, πιο αιθέριες....

Και μας κάνει να αισθανθούμε πως θέλουμε να κρατήσουμε ατόφιο και ανεπηρέαστο από το γκρίζο της καθημερινότητας όΤι υπέροχο υπάρχει στη ζωή μας.....