To νησί δεν με χωράει.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μόνο που θυμάμαι 
να λέω είναι "Το σιχαίνομαι αυτό το νησί,θέλω να φύγω από
εδώ επιτέλους!"
Ανέκαθεν με κούραζε ο ρυθμός του και αυτοί οι άνθρωποι
με το μίσος που κουβαλάνε μέσα τους και την περιέργεια να
τα μαθαίνουν όλα.Ποιός σας είπε πως εγώ θέλω να μαθαίνετε
τι κάνω στη ζωή μου;
Αυτό το συνεχόμενο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο που 
καταλήγει σε ένα ασταμάτητο κουτσομπολιό είναι αυτό που
χαρακτήριζε τις ζωές μας τόσα χρόνια και τώρα κάπου φθάνει
στο τέλος του.Τους τελευταίους μήνες αποκόμισα τόσες 
αναμνήσεις από το νησί μου που τόσα χρόνια δεν είχα καταφέρει.
Δεν ξέρω αν πρέπει να τις κρατήσω όλες αλλά μάλλον πρέπει
να κάνω ένα καθάρισμα μέσα στο μυαλό μου και να κρατήσω
όλες τις ωραίες στιγμές με τα άτομα που αγαπώ και να τις 
πάρω μαζί μου στη καινούργια μου ζωή.
Τώρα που ήρθε η στιγμή να φύγω καταλαβαίνω πως πλέον πια
αυτό το νησί δεν τον μισώ όπως πίστευα τόσα χρόνια αλλά
τελικά είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Αυτές είναι οι τελευταίες ώρες στο νησάκι μου..
Θα μου λείψεις πολύ..

γιατί το όνειρο ζεί στη σιωπή.

Είναι η στιγμή που επιτέλους ξυπνάς από το όνειρο που ζούσες 
για τόσους μήνες και απορείς για το που βρίσκεσαι και που πατάς.
Είναι η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθείς γιατί τόσο καιρό να
αγαπάω εσένα περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό;
Γιατί να κάνω κακό σε μένα και όχι σε σένα;
Αφήνεις τον εαυτό σου να παραδοθεί σε ένα ψέμα για το τίποτα
ή μάλλον καλύτερα για να βγείς εσύ στο τέλος η αιτία του τέλους.

Αφήνεις τον εαυτό σου να βουλιάζει και να χάνεται μέσα στο χάος.
Με ρωτάς αν μπορώ να ανασηκωθώ από εκεί που με έστειλες;
Με ρωτάς αν έχω κουράγιο να αντιμετωπίσω την ζωή μου ξανά;

Και τώρα καινούργια ζωή,μακριά από τις αναμνήσεις..
Θα γίνεις μια ανάμνηση θολή..