Ο μήνας μου.

Φώτα παντού και άνθρωποι συνεχώς να περνάνε από δίπλα μου.
Με ενοχλεί η απροσωπία αυτής της πόλης και από την άλλη μου 
αρέσει.Βρίσκομαι εδώ και ένα μήνα σε μια μόνιμη μάχη με τον
εαυτό μου και προσπαθώ να αντέξω την μοναξιά μου.Δεν περίμενα
ποτέ να βρεθώ σε τόσο δύσκολη θέση και να προσπαθώ να επιβιώσω
μόνη μου χωρίς να ξέρω κανέναν.Όση ομορφιά και αν έχει αυτή η 
πόλη άλλη τόση ασχήμια έχει και σε τρομάζει.Δεν χρειάζεται να 
δώσω το όνομα της πόλης,ίσως να καταλάβατε από μόνοι σας.
Όλο αυτό με κουράζει και με κάνει να νοσταλγώ το νησί μου και
την ησυχία που είχα σ'αυτό καθώς κοιτούσα τη θάλασσα μου.
Έχω 25 μέρες να αντικρίσω θάλασσα και μόνο η ψυχή μου ξέρει
πόσο πολύ επιθυμώ την μυρωδιά της.
Το βαρέθηκα όλο αυτό και μπορώ να πώ οτι θέλω πίσω το τόπο
μου και τις φίλες μου χωρίς να με πιάσει άλλη κρίση και βρεθώ
ξανά στα πατώματα κλαίγοντας. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Επιτέλους ενηλικιώθηκα!