Ο μήνας μου.

Φώτα παντού και άνθρωποι συνεχώς να περνάνε από δίπλα μου.
Με ενοχλεί η απροσωπία αυτής της πόλης και από την άλλη μου 
αρέσει.Βρίσκομαι εδώ και ένα μήνα σε μια μόνιμη μάχη με τον
εαυτό μου και προσπαθώ να αντέξω την μοναξιά μου.Δεν περίμενα
ποτέ να βρεθώ σε τόσο δύσκολη θέση και να προσπαθώ να επιβιώσω
μόνη μου χωρίς να ξέρω κανέναν.Όση ομορφιά και αν έχει αυτή η 
πόλη άλλη τόση ασχήμια έχει και σε τρομάζει.Δεν χρειάζεται να 
δώσω το όνομα της πόλης,ίσως να καταλάβατε από μόνοι σας.
Όλο αυτό με κουράζει και με κάνει να νοσταλγώ το νησί μου και
την ησυχία που είχα σ'αυτό καθώς κοιτούσα τη θάλασσα μου.
Έχω 25 μέρες να αντικρίσω θάλασσα και μόνο η ψυχή μου ξέρει
πόσο πολύ επιθυμώ την μυρωδιά της.
Το βαρέθηκα όλο αυτό και μπορώ να πώ οτι θέλω πίσω το τόπο
μου και τις φίλες μου χωρίς να με πιάσει άλλη κρίση και βρεθώ
ξανά στα πατώματα κλαίγοντας. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Επιτέλους ενηλικιώθηκα!

To νησί δεν με χωράει.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μόνο που θυμάμαι 
να λέω είναι "Το σιχαίνομαι αυτό το νησί,θέλω να φύγω από
εδώ επιτέλους!"
Ανέκαθεν με κούραζε ο ρυθμός του και αυτοί οι άνθρωποι
με το μίσος που κουβαλάνε μέσα τους και την περιέργεια να
τα μαθαίνουν όλα.Ποιός σας είπε πως εγώ θέλω να μαθαίνετε
τι κάνω στη ζωή μου;
Αυτό το συνεχόμενο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο που 
καταλήγει σε ένα ασταμάτητο κουτσομπολιό είναι αυτό που
χαρακτήριζε τις ζωές μας τόσα χρόνια και τώρα κάπου φθάνει
στο τέλος του.Τους τελευταίους μήνες αποκόμισα τόσες 
αναμνήσεις από το νησί μου που τόσα χρόνια δεν είχα καταφέρει.
Δεν ξέρω αν πρέπει να τις κρατήσω όλες αλλά μάλλον πρέπει
να κάνω ένα καθάρισμα μέσα στο μυαλό μου και να κρατήσω
όλες τις ωραίες στιγμές με τα άτομα που αγαπώ και να τις 
πάρω μαζί μου στη καινούργια μου ζωή.
Τώρα που ήρθε η στιγμή να φύγω καταλαβαίνω πως πλέον πια
αυτό το νησί δεν τον μισώ όπως πίστευα τόσα χρόνια αλλά
τελικά είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο.
Αυτές είναι οι τελευταίες ώρες στο νησάκι μου..
Θα μου λείψεις πολύ..

γιατί το όνειρο ζεί στη σιωπή.

Είναι η στιγμή που επιτέλους ξυπνάς από το όνειρο που ζούσες 
για τόσους μήνες και απορείς για το που βρίσκεσαι και που πατάς.
Είναι η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθείς γιατί τόσο καιρό να
αγαπάω εσένα περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό;
Γιατί να κάνω κακό σε μένα και όχι σε σένα;
Αφήνεις τον εαυτό σου να παραδοθεί σε ένα ψέμα για το τίποτα
ή μάλλον καλύτερα για να βγείς εσύ στο τέλος η αιτία του τέλους.

Αφήνεις τον εαυτό σου να βουλιάζει και να χάνεται μέσα στο χάος.
Με ρωτάς αν μπορώ να ανασηκωθώ από εκεί που με έστειλες;
Με ρωτάς αν έχω κουράγιο να αντιμετωπίσω την ζωή μου ξανά;

Και τώρα καινούργια ζωή,μακριά από τις αναμνήσεις..
Θα γίνεις μια ανάμνηση θολή..

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

Βρέθηκα σε ένα βιβλιοπωλείο τις προάλλες και εντελώς

τυχαία έπεσε το μάτι μου σε ένα βιβλιαράκι το οποίο

μου τράβηξε την προσοχή και κάπως έτσι μου δόθηκε

και εμένα η ευκαιρία να γνωρίσω την Ανθή Δοξιάδη-Τριπ.

Δεν έχω να πώ κάτι για αυτό,απλά ήταν οτι πιο τέλειο

έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου.

 

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
– Ό,τι θες.
– Ό,τι θέλω; Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ'ορκίζομαι.
– Είναι δύσκολο.
-Δεν πειράζει.
– Είναι ακριβό.
– Δεν με νοιάζει.
– Είναι σπάνιο.
– Τόσο το καλύτερο.
– Είναι επικίνδυνο.
– Δεν φοβάμαι.
– Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
– Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
– Μπορεί να σου γλιστρήσει απ’ τα χέρια και να φύγει.
– Θα το ξαναπιάσω.
– Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
– Θα το κυνηγήσω.
– Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
– Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
– Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
– Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
– Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
– Θα περιμένω τα χαράματα.
– Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
– Θα φέρω τ’ άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
– Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
– Θα ζητήσω σ’ ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
– Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
– Θα φέρω γερανό.
– Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
– Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
– Υπάρχει;
– Θα τον φτιάξω.
– Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
– Δεν ξέρω.
– Τότε;
– Τότε θα μάθω.
– Από που;
– Από τα βιβλία.
– Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
– Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
– Κι αν έχει πεθάνει;
– Θα βρω τον άλλον γέροντα.
– Ποιον άλλον γέροντα;
– Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
– Όλα τα βότανα;
– Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
– Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
– Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
– Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
– Τώρα.
– Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
– Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
– Ό,τι θέλεις.
– Ό,τι, ό,τι θέλω, τ’ ορκίζεσαι;
– Στ’ ορκίζομαι.
– Θέλω … θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
– Να το φτιάξουμε.
– Με τι;
– Με τι θέλεις;
– Δεν ξέρω.
– Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
– Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
– Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
– Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
– Γιατί;
– Μπορεί να το χάσω.
– Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
– Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
– Θα έρθω να σε βρω.
– Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
– Θα μπορέσω.
– Κι αν είναι σκοτάδι;
– Θ’ ανάψω κερί.
– Κι αν λιώσει το κερί;
– Ως τότε θα σ’ έχω βρει.
– Κι αν όχι;
– Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
– Πόσο θα ψάχνεις;
– ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
– Τι θα πει για πάντα;
-Ότι Σ'ΑΓΑΠΩ.
– Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
– Μπορείς να κοιμηθείς.
– Που;
– Κάτω από μια μυρσινιά.
– Που έχει μυρσινιές;
– Παντού.
– Έχει και λιοντάρια παντού;
– Όχι.
– Που έχει λιοντάρια;
– Στην ζούγκλα.
– Είναι κοντά η ζούγκλα;
– Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου…
– Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
– Ποτέ.
– Τ’ ορκίζεσαι;
– Στ’ ορκίζομαι.
– Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
– Θα πει ότι σ’ αγαπώ.
– Πόσο;
– Ως τον ουρανό.
– Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
– Ναι.
– Θα με πάρεις αγκαλιά;
– Ναι.
– Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
– Ό,τι θέλεις.
– Ό,τι, ό,τι θέλω, τ’ ορκίζεσαι;
– Ναι.

πιο μαλάκας πεθαίνω.

Θέλω να ουρλιάξω 

και

να τα σπάσω όλα.

Φτουξελευθερία!

Ύστερα από ένα μήνα απουσίας και πάλι εδώ

στα γνωστά λημέρια μας.

Σοκαριστικό μπορώ να πώ πως ήταν αλλά πολύ

ενδιαφέρουσα εμπειρία που δεν θα ήθελα να 

ξαναπεράσω ποτέ.Τώρα ξεκινάμε το 

καλοκαίρι μας.Πέρασε η χρονιά πολύ γρήγορα

αλλά και πολύ όμορφα.Ελπίζω όλοι να περνάτε 

ωραία τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού σας

και το αλάτι να έχει ποτίσει το κορμί σας και

στο αίμα σας να υπάρχει άφθονο αλκοόλ.

Το 94.

Πανικός.
Κρίση.
"Κοκομπλόκο".
Μπήκε ο Μάιος,ήρθε η τελική ευθεία,πόσο
καιρό άκουγα οτι ερχόταν και τώρα την βλέπω
να μου κλείνει το μάτι και να μου κάνει νοήματα.
Φρικαρισμένη πολύ με αυτή τη φάση,γιατί 
πρέπει να την περάσουμε;Κάθε μέρα η ίδια συζήτηση..
-Μαμά που είναι τα χάπια;
-Τι τα θές;Συλλογή τα κάνεις;
Και που να ήξερες πως δεν μπορώ να επιβιώσω
μια μέρα χωρίς αυτά.Που να ήξερες πως τα βράδια
υποφέρω στον ύπνο μου.Το ένα μάθημα ξεπηδά μετά
το άλλο στα όνειρα μου.Όνειρα;Εφιάλτες μάλλον..
θα ήταν καλύτερα.
Ας κλείσω τα μάτια μου και ας ξυπνήσω στο καλοκαίρι.
think positive.