ίσως..δεν ξέρω..

Ιστορία κενό#1

Κάθεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι,κοιτάζει το λευκό της ταβάνι και
παρατηρεί την υγρασία που αρχίζει να αχνοφαίνεται.Πρίν μια 
βδομάδα δεν ήταν έτσι,πρίν μια βδομάδα όμως ούτε αυτή ήταν 
έτσι.Ήταν ευτυχισμένη,είχε ό,τι χρειαζόταν στη ζωή της και είχε
μονίμως ένα λευκό χαμόγελο που δεν εξαφανιζόταν με τίποτα.
Τώρα;;Τα όμορφα της μάτια είναι κόκκινα,τρέχουν ποτάμι και δεν
μπορεί να τα σταματήσει σκέφτεται μήπως την υγρασία του ταβανιού 
της την προκάλεσε η ίδια από την θλίψη της όπως μούσκεψε και 
το μαξιλάρι της και δεν στεγνώνει.Δεν μπορεί να σηκωθεί,δεν 
μπορεί να επαναφέρει το χαμόγελο της.Ένα ζωντανό πτώμα πάνω
στο κρεβάτι της είναι πλέον που το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει
...πού είσαι;;;...

Ιστορία κενό#2

Κάθεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι,κοιτάζει το λευκό ταβάνι και
παρατηρεί την υγρασία που αρχίζει να αχνοφαίνεται.Αρχίζει να
απορεί με τον εαυτό της,αν πρέπει να βρίσκεται εκεί και πόσο
μάλλον σε αυτή την κατάσταση.Αδράνεια.Αξίζει κανείς να την
κάνει να είναι χάλια με τον εαυτό της;Αξίζει να χαλιέται για την
πάρτη του;Πετάγεται από το κρεβάτι της."Όχι ρε μαλάκα,δεν θα 
σου κάνω την χάρη αυτή τη φορά".Γινόταν ένας πόλεμος μέσα
της,μεταξύ της λογικής και της καρδιάς,νικητής αυτή τη φορά
ήταν η λογική.Την προηγούμενη φορά που κέρδισε η καρδιά της
κάηκε μαζί της.Ντύνεται,βάφεται και φεύγει.Πάει σε κάποιον που
την αγαπάει πραγματικά σίγουρα..στη παρέα της."Δεν θα κλάψω
πια για σένα,είμαι πιο δυνατή από όσο νόμιζες αγόρι μου,εγώ θα
σε λυγίσω όχι εσύ εμένα"




Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα αυτά τα δύο κείμενα,ίσως να χρειαζόταν 
να μπούν κάποιες σκέψεις μου με την σειρά τους στο μυαλό μου,
ίσως να έβγαλα τα απωθημένα μου,ίσως να μην ξέρω που πατάω.
Πάντως καληνύχτα σε όλους..
 

Τούμπαλιν.

Περνάει η αλήθεια μπροστά από τα μάτια σου,
περνάνε οι εικόνες λές και είναι σκηνές από ταινία..
τρόμου;ίσως,ο καθένας μόνο φόβο και δέος θα ένιωθε.
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου να μη βλέπω τίποτα,
να κλείσω τα αυτιά μου να μην ακούσω τίποτα,
δεν θέλω να δώ την αλήθεια κατάματα με τρομάζει.
Πόσα ψέματα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέσα 
σε λίγες μόνο μέρες;Πόσα χτυπήματα μπορείς να του 
δώσεις;Πώς μπορείς να του λές πως τον αγαπάς και
ταυτόχρονα να βγαίνει το άλλο πρόσωπο ίσως το 
πραγματικό και να κάνεις το μεγαλύτερο κακό που 
μπορούσες;Πώς γίνεται να υπάρχει τόση προδοσία
και τόσο θράσος;

Βγάλε τη μάσκα,διάλεξε πρόσωπο,δείξε το πραγματικό σου συναίσθημα.

Φοβάμαι να τα αντιμετωπίσω όλα για αυτό κλείνω τα 
μάτια μου.Ξέρεις τι κάνω;περιμένω..λίγο έμεινε και
όλα τελειώσαν.Η ευτυχία δεν ήταν εκεί που νομίζαμε
τελικά ή τουλάχιστον όχι εκεί που θέλαν να μας κάνουν
να πιστεύουμε πως ήταν.Διάλεξε τρόπο διαφυγής από το
ψέμα σου,εγώ πάντως μπήκα στο κόπο να διαλέξω και
ας με πονάει..
Σε κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμάς πραγματικά τις φίλες σου
όταν γκρεμίζεται ο κόσμος σου αλλά έχεις αυτές να σε
σηκώνουν και να προχωράνε μαζί σου,μόνο που τώρα
αυτή τη φορά θα προχωρήσουμε κάπου μακριά και δεν
θα είσαι εκεί για να θαυμάζεις το ψυχρό αριστούργημα σου.


Τέλειωσες..


 

πονηρα παιχνιδια.

 

πονηρα παιχνιδια παιζει το μυαλο και πνιγομαι.

Όταν βρέχει να τ'ακούς

Όταν θα ξεχάσεις θα είναι αργά..
Δεν θα φύγει από πάνω σου,θα είναι εκεί..
θα σε κυνηγάει,θα σε καταδιώκει.
Ξέρεις γιατί;
γιατί δεν ξεχνιέται,γιατί ίσως να 
μην το ένιωσες ποτέ ξανά..
ίσως να ήταν η πρώτη σου φορά.
μα θα είναι και η τελευταία.
Όλοι στερημένοι από κάτι,
κάποιοι στερημένοι από λογική,
άλλοι από αισθήματα,
από καρδία..
εσύ διάλεξες από τι είσαι;
η απάντηση μένει μετέωρη,
όπως και η ζωή σου.

ξέρω θα φύγεις με το σκοτάδι και 

εγώ θα βυθιστώ μαζί του.

έχω την βροχή να μου κάνει παρέα

και να μένει εδώ αυτή μαζί μου

γιατί αυτή απλά μπορεί.