ίσως..δεν ξέρω..

Ιστορία κενό#1

Κάθεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι,κοιτάζει το λευκό της ταβάνι και
παρατηρεί την υγρασία που αρχίζει να αχνοφαίνεται.Πρίν μια 
βδομάδα δεν ήταν έτσι,πρίν μια βδομάδα όμως ούτε αυτή ήταν 
έτσι.Ήταν ευτυχισμένη,είχε ό,τι χρειαζόταν στη ζωή της και είχε
μονίμως ένα λευκό χαμόγελο που δεν εξαφανιζόταν με τίποτα.
Τώρα;;Τα όμορφα της μάτια είναι κόκκινα,τρέχουν ποτάμι και δεν
μπορεί να τα σταματήσει σκέφτεται μήπως την υγρασία του ταβανιού 
της την προκάλεσε η ίδια από την θλίψη της όπως μούσκεψε και 
το μαξιλάρι της και δεν στεγνώνει.Δεν μπορεί να σηκωθεί,δεν 
μπορεί να επαναφέρει το χαμόγελο της.Ένα ζωντανό πτώμα πάνω
στο κρεβάτι της είναι πλέον που το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει
...πού είσαι;;;...

Ιστορία κενό#2

Κάθεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι,κοιτάζει το λευκό ταβάνι και
παρατηρεί την υγρασία που αρχίζει να αχνοφαίνεται.Αρχίζει να
απορεί με τον εαυτό της,αν πρέπει να βρίσκεται εκεί και πόσο
μάλλον σε αυτή την κατάσταση.Αδράνεια.Αξίζει κανείς να την
κάνει να είναι χάλια με τον εαυτό της;Αξίζει να χαλιέται για την
πάρτη του;Πετάγεται από το κρεβάτι της."Όχι ρε μαλάκα,δεν θα 
σου κάνω την χάρη αυτή τη φορά".Γινόταν ένας πόλεμος μέσα
της,μεταξύ της λογικής και της καρδιάς,νικητής αυτή τη φορά
ήταν η λογική.Την προηγούμενη φορά που κέρδισε η καρδιά της
κάηκε μαζί της.Ντύνεται,βάφεται και φεύγει.Πάει σε κάποιον που
την αγαπάει πραγματικά σίγουρα..στη παρέα της."Δεν θα κλάψω
πια για σένα,είμαι πιο δυνατή από όσο νόμιζες αγόρι μου,εγώ θα
σε λυγίσω όχι εσύ εμένα"




Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα αυτά τα δύο κείμενα,ίσως να χρειαζόταν 
να μπούν κάποιες σκέψεις μου με την σειρά τους στο μυαλό μου,
ίσως να έβγαλα τα απωθημένα μου,ίσως να μην ξέρω που πατάω.
Πάντως καληνύχτα σε όλους..