Πριν λίγες μέρες μας είπαν πως ο άνθρωπος ζεί σχεδόν 1000 μήνες και όλο αυτό μας δημιούργησε ένα προβληματισμό.Σκεφτήκαμε πως γίνεται να ζούμε 1000 μήνες ενώ μέχρι τώρα έχουμε φτάσει στους 260 μόνο;
Πολλές φορές σκεφτόμουν μικρή πως γίνεται να πηγαίνεις στο γυμνάσιο και στο τέλος της χρονιάς να γράφεις εξετάσεις;Μετά να πηγαίνεις στο λύκειο και να δίνεις πανελλήνιες;Όλα αυτά με φόβιζαν.Και ακόμα το ίδιο γίνεται μόνο και μόνο στη σκέψη αυτή.Βλέπεις τους μεγαλύτερους από εσένα να κάνουν πράγματα που σου φαίνονται παράξενα και σε φοβίζουν αλλά στο τέλος φτάνεις και εσύ να κάνεις ακριβώς τα ίδια.Το μοναδικό πρόβλημα είναι πως όλοι λένε πως τα χρόνια της εφηβείας είναι τα πιο όμορφα και πρέπει να τα χαίρεσαι και να κάνεις όλες τις τρέλες που προυποθέτει αυτή η ηλικία αλλά είναι δύσκολα να τα κάνεις όλα αυτά όταν πρέπει να διαβάζεις,να είσαι επιμελής και ακριβής σε οτι σου ζητηθεί.Όλα αυτά σου δημιουργούν άγχος και διάφορους προβληματισμούς και έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορείς να αποδώσεις στις υποχρεώσεις σου που τρέχουν και αυξάνονται κάθε μέρα.Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο δημοτικό μου,εκει στη μπασκέτα κρεμασμένη να κοιτάω και να χαζεύω από τα κάγκελα τα παιδιά του λυκείου που περνάνε.
Κρίμα που τώρα όμως δεν είμαι ξέγνοιαστη όπως τότε αλλά βρίσκομαι στην ίδια ακριβώς θέση με τα παιδιά αυτά που περνάνε πίσω από τα κάγκελα του λυκείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου