Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα!

Μάλλον το έχω χάσει εντελώς το μέτρημα και όχι μόνο,αλλά δεν πειράζει έχω καταλάβει πως δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω.Πρέπει να υπάρχει λίγο πείσμα και εγωισμός στη ζωή μας αλλιώς δεν πάς παρακάτω(το συμπέρασμα από οτι φαίνεται)!Μόνο που στην αρχή όταν γκρεμίζεται ο κόσμος σου και τα βλέπεις όλα μαύρα δεν υπάρχει λογική μέσα σου,ούτε ξέρεις πως σου αρμόζει να αντιδράσεις στις συγκυρίες που έχεις να αντιμετωπίσεις μόνος σου αυτή τη φορά χωρίς καμία απολύτως βοήθεια.Νόμιζες πως όλα πήγαιναν υπέροχα(αν και δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται να πάνε σε κάποιον υπέροχα) και ζούσες την βαρετή και ανιαρή ζωή σου σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ξαφνικά τρώς το χαστούκι που σε σηκώνει και σε ταρακουνάει και ψάχνεσαι να δείς που βρίσκεσαι.Τότε είναι που πνίγεσαι μέσα σε ένα πλήθος από ανθρώπους που δεν ξέρεις ποιά είναι η πραγματική τους θέση μέσα στη ζωή σου και αναρωτιέσαι αν πρέπει όντως αυτοί να βρισκονταί εδώ.Τους θέλω και τους χρειάζομαι;Ή μήπως να το θέσουμε καλύτερα...αυτοί;Χρειάζονται εμένα;Οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται από την αγάπη και το ενδιαφέρον αλλιώς αν δεν υπάρχουν αυτά δεν υπάρχει κάποιος λόγος να τις κρατάμε μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε την μοναξιά που η έννοια της ακούγεται στο μυαλό μας τόσο μελαγχολική και τρομακτική.Ποτέ δεν είσαι μόνος σου στη ζωή όμως,όσοι άνθρωποι και να σε αφήσουν πάντα κάποιος θα υπάρχει να είναι δίπλα σου να σου λέει πως "σε νοιάζεται" και πως "σε αγαπάει" αλλά πιο πολύ θα είναι εκεί κοντά σου ο ίδιος σου ο εαυτός που θα σε βοηθήσει να συνέθλεις και να σταθείς στα πόδια σου μετά από κάθε δυσκολία και θα σου μάθει να μην τα βάζεις κάτω ποτέ γιατί τίποτα δεν τελειώνει και δεν κρύβεται σε ένα αντίο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου