Έρωτας σαν βροχή.

Πως θα άντεχε να το αποχωριστεί για πάντα;Δεν είχε όμως άλλη επιλογή.Ο Παύλος θα έμενε στην Κέρκυρα κι εκείνη δεν την χωρούσε ο τόπος.Είχε θάψει τον εαυτό της τόσα χρόνια για κάτι που δεν άξιζε αλλά τώρα δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο.Έπρεπε εκείνη πάλι να φύγει.Τελικά το γράμμα που του είχε γράψει τότε ήταν πολύ επίκαιρο... 

Μόνο σαν βροχή είχε γνωρίσει τον έρωτα..."Έρωτας σαν βροχή...Όχι σαν καταιγίδα...σαν βροχή...Να φεύγει και να έρχεται...Να δυναμώνει και να χαμηλώνει...Να δροσίζει και να πνίγει...Ν'απορροφάται από τη γή,να χάνεται..."Δεν ήταν ακόμη έτοιμη να μπεί στο σπίτι.Έκανε το γύρο για να βρεθεί στην παραλία της.Έβγαλε τα παπούτσια της και βύθισε τα πόδια της στην γνώριμη υφή της άμμου που ανακατεμένη με βότσαλα της έδωσε την αίσθηση της επιστροφής.Πλησίασε την βάρκα της και την χάιδεψε.Υποσχέθηκε στον εαυτό της να είναι πιστή την άλλη μέρα στο ραντεβού της με το πέτρινο λιοντάρι.Και η γοργόνα..θα είχε τόσα να της πεί.Λαχτάρησε να δεί το σπίτι της,στην πολυθρόνα της ήταν καθισμένος ο Παύλος,την κοίταξε ήρεμος σαν να την περίμενε.

-Παύλο,μόνο μπόρεσε να πεί.
Εκείνος σηκώθηκε και την πλησίασε "Καλώς όρισες,σε περίμενα"ψιθύρισε.
-Τι δουλειά έχεις εδώ;
-"Σου είπα...σε περίμενα.Μήνες σε περιμένω...χρόνια...Και θα περίμενα και αιώνες αν χρειαζόταν..'Ίσως πέτρωνα κι εγώ σαν το λιοντάρι σου αλλά ακόμη θα σε περίμενα..."
Μου λείπεις.